Er zijn nogal wat talkshows in Nederland maar nergens een gast met een goed verhaal. Bijna alle talkshows zijn iedere dag weer gevuld met gasten die praten over het nieuws: de duiders.
Omdat ze in Hilversum nogal hijgerig achter het nieuws van de dag aanlopen en urgent moeten zijn, zitten we elke dag opgescheept met journalisten, columnisten, advocaten, podcastmakers, verslaggevers en oud-strijdkrachten. Geen enkele redactie lukt het om de hoofdpersoon te strikken dus is Wouter de Winther bijna 200 keer per jaar op tv. Het is een plaag waar we niet meer vanaf komen.
Natuurlijk, die gozer lult lekker, is redelijk goed ingevoerd in het Haagse maar hij herkauwt in feite het nieuws wat de hele dag door al tot ons komt via de apps van de NOS, nu.nl of het AD. Wat voegt hij als journalist daar nog aan toe? Je merkt het ook aan de vraagstelling: ‘Het was vandaag een spannende dag in Den Haag, Wouter. Hoe heb jij deze dag beleefd? Waarom denk je dat Dilan dit gezegd heeft?’ Who cares, wat Wouter de Winther ervan vindt.
Leuk rubriekje
Zelfde geldt voor grote rechtzaken, relletjes, ontploffingen, overstromingen of andere heftige gebeurtenissen. Zelden zie je de direct betrokkenen aan de stamtafels in Hilversum hun verhaal doen. Meestal moeten we het wéér doen met Saskia Belleman, Floor Bremer, John van den Heuvel of Tom van ‘t Einde. Of er moet een leuk rubriekje gevuld worden: briefje van Marcel, heilige huisje van Jort, de ergernis van Jan. Ik weet het, lang geleden, maar blijkbaar is bij De Wereld Draait Door die onzin begonnen.
Waarom zitten er geen leuke, interessante gasten meer aan tafel? Gasten met een bijzonder verhaal waar je benieuwd naar bent, die iets hebben meegemaakt, iets heel goed kunnen, iets hebben gedaan wat de moeite waard is. Iets ook waar je je telefoon even voor opzij legt of het naar bed gaan nog even uitstelt.
Sonja Barend Award
Een van de laatste keren dat er iets spannends gebeurde aan de talkshowtafel was in 2015 toen Humberto Tan vier gasten aan tafel had die de aanslag hadden overleefd in het Bataclantheater in Parijs. Een terroristische aanslag waarbij 130 mensen werden doodgeschoten en nog eens 350 gewonden vielen. Knap staaltje journalistiek speurwerk en overtuigingskracht om die vier jongens een paar dagen later aan tafel te krijgen. Een aangrijpend ooggetuigenverslag waar Tan terecht de Sonja Barend Award mee won voor het beste interview.
Nu is het vooral luiheid, gebrek aan creativiteit en pure armoede. Gasten die echt iets te vertellen hebben, hebben vaak geen zin meer om bij de talkshows aan te schuiven. Het levert ook niets op, behalve een hoop bagger op social media.
Zelfs Vandaag Inside heeft er last van. Daar wil sowieso buiten verkiezingstijd niemand meer aanschuiven. Dus worden de avonden gevuld met de drie heren en een paar vaste sidekicks op de kruk: Ben van der Burg, Merel Ek, Noa Vahle, Pieter Cobelens of oelala seksuoloog Eveline Stallaart. Johan moet wel wakker blijven, maar ik ga alvast naar bed.
